Ontmoeting met Béatrice, onze heldin uit Rwanda

Béatrice is nog altijd de straffe madame van weleer. Met een constant bellende telefoon aan haar oor, regelt ze haar zaken als een professional. Intussen verwelkomt ze warm haar klanten in een van haar stofwinkeltjes in Kigali, en met haar charmante glimlach antwoordt ze geduldig op al onze vragen. En we hebben, na zes jaar, heel veel vragen … 

Is ze eigenlijk nog altijd klant bij een microfinancieringsinstelling? Ze bekijkt mij doordringend en antwoordt ernstig: “Natuurlijk, ze hebben mij groot gemaakt!” Maar ze voegt eraan toe dat ze nu ook een lopende lening bij een commerciële bank heeft. Later leer ik waarvoor ze deze gebruikt. 

Ons gesprek gaat natuurlijk ook over corona. Ik hoor dat zij en haar man Aimable in de zomer van dit jaar nog besmet raakten. Gelukkig zonder ernstige gevolgen. Voelt ze de economische gevolgen van de coronacrisis? Jazeker, veel van haar klanten verloren hun werk, anderen geven wat minder uit. Maar ze hoopt dat de economie in Rwanda zich heel snel terug herstelt. Ze heeft niemand moeten ontslaan en geeft werk aan tien medewerkers in haar twee winkeltjes en aan tien in haar naaiatelier. 

Ik pols hoe het momenteel gaat met haar reizen. Voor corona vloog ze elke maand naar Dubai om stoffen te kopen. Béatrice vertelt dat ze nu nog maar één keer per twee maanden naar Dubai vliegt. Maar intussen koopt ze ook in Turkije materialen aan, en haar volgende bestemming is China! 

Van haar indrukwekkende getuigenis destijds in België heb ik ook onthouden dat ze vijf kinderen had: vier jongens en een meisje. Twee van haar zonen en haar dochter zitten bij ons tijdens ons gesprek, want het is intussen een beetje een familiezaak geworden. Iedereen, behalve een zoon, die voor zijn studies naar Cyprus vertrok, is bij de zaak betrokken. “Ieder van ons kan kleren naaien”, vertelt de jongste. “Onze mama vond het heel belangrijk en heeft het ons allemaal geleerd.” Intussen verneem ik ook, dat de oudste zoon Bruce, anderhalf jaar geleden papa is geworden. Proficiat, oma Béatrice ! 

Ik vraag haar of het misschien een reden kan zijn om wat minder te werken en wat meer te rusten? Ze reageert weer met die prachtige glimlach waarmee ze in 2015 onze harten veroverde. “Nee, zolang ik kan, zal ik mijn best doen om mensen banen en kansen te geven, net zoals ik ze ooit gekregen heb.” 

En dan begint ze te vertellen over haar nieuwe project. Ik ben sprakeloos van bewondering wanneer ze vertelt dat ze vorig jaar in het district Gakenke, in het noorden van Rwanda, een centrum voor jongeren en vrouwen uit arme gezinnen geopend heeft. Daar leren ze naaien met de naaimachine,  kleren en schoenen repareren en werken met de computer. Béatrice corrigeert mij onmiddellijk wanneer ik noteer dat de eerste opleidingen door zeventien personen werden voltooid. Zeventien? Nee, hoor, het waren er maar liefst zeventig! Haar droom is om dit project ook in andere provincies van Rwanda te starten. Zij beseft echter dat het huidige model niet haalbaar is. Zij financiert immers alles, ook via de commerciële lening: van de huur van het centrum over de aanschaf van naaimachines en computers tot de salarissen van de vier onderwijzers, de secretaresse en de directeur. Maar ze glimlacht en zegt dat goede mensen haar zeker bij deze plannen zullen helpen. 

Ook ik lach en vraag of zij me nog met iets anders wil verrassen? “Wel”, zegt ze, “ik zou graag nog eens naar België willen gaan, om al die fantastische mensen terug te zien! En natuurlijk om de lekkere pralines te kunnen proeven!”… Ik hoef je niet te vertellen dat haar glimlach nog breder werd, toen ik het doosje lekkere pralines, dat ik speciaal voor haar uit België meebracht, aan haar overhandigde, met de boodschap dat ze altijd bij ons welkom is. We spreken dan ook meteen af voor volgend jaar!