Samen microfinancieren
en microverzekeren in het Zuiden
en microverzekeren in het Zuiden
Dapaong in Togo, daar reisde Elke Struys, diensthoofd Commerciële Kredieten bij KBC, in opdracht van BRS naartoe. Samen met twee leden van het BRS-Instituut, Hugo Vleeracker en Erik De Vos, bracht ze in 2017 een bezoek aan de microfinancieringsinstelling UCMECS (Union des Caisses Mutuelles d’Epargne et Crédit des Savanes). Het was Elkes eerste opdracht, maar nu al spreekt ze enthousiast over ‘wij’ en ‘ons’ als ze BRS bedoelt.
Elke: “UCMECS is een microfinancieringsproject waarmee BRS, via de Belgische ngo Louvain Coopération, al enkele jaren samenwerkt. Op vraag van BRS en in het kader van haar afstudeerproject vertrok een Belgische studente, Lien, in mei 2017 naar dit project in Togo. Haar opdracht: ter plaatse de efficiëntie van de kredietprocedures bestuderen. Hugo en Erik, die dit project al langer volgen, vroegen me Lien voor haar vertrek te briefen over de kritische doorlichting van zo’n kredietproces. Om die helemaal af te stemmen op de Togolese context stelde ik hen heel veel vragen over de cultuur daar. Uiteindelijk vroegen ze mij om met hen mee op missie te gaan om UCMECS te ondersteunen, o.a. bij het verbeteren van haar kredietprocedures.”
Wat ik echt graag doe
Elke: “Lang moest ik daar niet over nadenken. Ik heb in het verleden voor KBC in het buitenland gewerkt: in Rusland, Polen, Tsjechië, Hongarije. En ik heb een tijd in China gewoond. Een andere cultuur ontdekken en leren begrijpen door samen te werken met mensen van daar, vind ik heel boeiend. En dan samen zoeken hoe je de dingen beter kunt laten werken, dat is wat ik echt graag doe. Want je kunt niet zomaar zeggen: in België marcheert het zus en zo, dus doe dat in Togo ook maar. Elders werkt het soms helemaal anders dan bij ons.
Openstaan voor die andere realiteit vind ik heel belangrijk. Als in Togo kinderen mee gaan werken om te zorgen voor voldoende inkomen voor hun familie bijvoorbeeld, moet je daar rekening mee houden. Vel niet meteen een oordeel. Probeer het te begrijpen. Je steekt daar altijd iets van op.”
Elke: “Om die bredere context te leren kennen, heb ik in Togo eerst met Lien samengezeten. Zij had ondertussen met zoveel medewerkers van UCMECS gesproken, dat ze de realiteit daar al behoorlijk kende. Bij haar kon ik aftoetsen: wat is hier anders? Wat werkt hier en wat werkt niet? Om dan in overleg met de kredietadviseurs en alle leden van de Raad van Bestuur heel pragmatisch tot aanbevelingen te komen: rond het toekennen van kredieten, de opvolging ervan en de prijszetting.”
Elke: “Ook bij de opvolging van eerder gemaakte afspraken moet je die context meenemen. Rond marketing en het in de markt zetten van nieuwe producten waren eerder concrete adviezen aangereikt en taken afgesproken. Toen Erik en Hugo samen met UCMECS-medewerkers de resultaten bekeken, bleek dat er niet op alle punten vooruitgang geboekt was. Dan is het belangrijk samen te bekijken waarom dat zo is. Zijn de afspraken niet duidelijk? Zien ze het nut er niet van in? Hugo en Erik deden dat op een heel respectvolle manier. Met de duidelijke boodschap dat het vijf voor twaalf is, maar ook met tact en bemoediging.”
Elke: “En nu is het aan de Togolezen zelf. Ik hoop dat de medewerkers van UCMECS echt iets oppikken van onze adviezen. Ze zijn zeker gemotiveerd, want ze willen dat hun bank financieel op eigen benen staat. En ze leken oprecht geïnteresseerd. Als de aandacht tijdens de bijeenkomsten verzwakte, gaf een dame met één zinnetje een aanzet en begon iedereen ineens te zingen. Met ritmisch handgeklap en op het einde steevast de uitroep ‘Superbe!’. Dan was iedereen er weer bij met zijn aandacht. Moeten we bij KBC misschien ook eens proberen? Zoals ik al zei: je steekt er altijd iets van op!”
